Raz po raz słyszymy w kościele, czytamy w prasie religijnej to typowo wielkopostne przypomnienie o kultywowaniu praktyki modlitwy, obok postu i jałmużny.

Częstokroć wydawać się nam może, ze jeśli spełniamy obowiązek porannej i wieczornej modlitwy, to z pewnością Pan Bóg nie może mieć do nas pretensji... Przychodzi tu na myśl skojarzenie ze starym dziadkiem, który rad jest z przybycia do niego wnuków, z rozmowy z nimi. I właśnie dlatego, że jest stary i doświadczony, potrafi w rozmowie ze swym synem wskazać na tego, który z radością odwiedza dziadka w przeciwieństwie do tego, któremu już uświadomiono, że tak wypada.
   Wielkopostna zachęta do modlitwy niekoniecznie musi się wiązać z nakazem dłuższego klęczenia i wymuszania na sobie ochoty do modlitwy. Tak naprawdę bowiem modlitwa - tak samo jak miłość - jest darem pochodzącym od Boga. Każde spotkanie z Nim może być niezwykle radosne i nieprawdopodobnie ubogacające. Owszem,  jeśli tylko uwzględnimy, że modlitwa jest nie tylko upartym zanoszeniem próśb do Boga. Jest ona przecież rozmową, dialogiem  kochających się osób - i źle by było, gdyby Ci, którzy się kochają wyczuwali niechęć we wzajemnych kontaktach... Mogą występować przejściowe trudności w porozumiewaniu się, można nie mieć odpowiedniej zdolności do komunikowania się, ale to są dopiero zadania, które należy wykonać, przeszkody, które należy pokonać. Bóg z pewnością dopomoże, bo - to aż niewiarygodne - tęskni za nami. Trzeba spróbować. Raz inaczej.
I poprosić. Nie będziemy sami. Dogodną okazją ku temu będzie najbliższy czwartek - pierwszy czwartek miesiąca, a więc adoracja Najświętszego Sakramentu. Warto choćby na kilka chwil pojawić się przed Nim, nie odkładać tego w nieskończoność. On naprawdę czeka.