Lipiec zaledwie się rozpoczął, a dla 44-osobowej grupy dzieci i młodzieży (nie tylko z naszej parafii) zakończyła się już ważna (dla niektórych być może najważniejsza) wakacyjna przygoda. Było to wczoraj nad ranem, kiedy z wygodnego autokaru wysypali się zaspani i zmęczeni pasażerowie. Podopieczni czwórki opiekunów liczyli sobie od 5 do 17 lat. Nie był to jednak problem, odwrotnie - starsi z nich wspierali maluchy choćby wnosząc walizki do pokoju czy nalewając zupę podczas obiadu.

    Opiekunowie mieli trudniejsze zadanie, wszak odpowiadali za powierzone swej pieczy dzieci. Te zaś miały zwykle więcej do powiedzenia niż dorośli. Nawoływania w stylu: Idziemy parami!, Prawa strona chodnika!, Nie wychodzimy na jezdnię! śnić się będzie nocami. Na szczęście nie było  wypadków.

   Wyjścia w góry w zasadzie nie było. Biały Dunajec przywitał nas bowiem deszczem i takie też były prognozy na kolejne dni... Udało się jednak tak manewrować planem, że tylko raz nieco nas skropiło (i to w Zakopanem). Poza tym na sucho przeszliśmy Dolinę Chochołowską, zagrożeni deszczem, zamiast na Wiktorówki, pojechaliśmy do Krościenka, do Muzeum Pienińskiego Parku Narodowego, przy okazji nawiedzając Kopią Górkę - siedzibę Centrum Ruchu Światło - Życie i nowopowstałe Centrum Ekologii Integralnej. Innym razem byliśmy u Pani Podhala - w Ludźmierzu. Nie było dnia bez Eucharystii, codziennie jakieś zabawy integracyjne, gry sportowe czy zajęcia artystyczne, objawiające talenty. Była też szkoła śpiewu, a raz nawet nauka języka migowego. Czwartek powiódł całą grupę na termy w Bukowinie Tatrzańskiej, które najwięcej sił wyssały z zalęknionych opiekunów. Na szczęście obyło się bez incydentów na basenach, za to po powrocie z nich, dziwnym trafem, kilka osób zaczęło odczuwać dolegliwości żołądkowe, kończące się mdłościami. Dlatego właśnie piątkowy powrót autokarem stał się bardzo uciążliwy...

   W drodze powrotnej odwiedziliśmy Podziemia Rynku Głównego w Krakowie, bardzo ciekawie urządzone, z cierpliwą panią przewodnik, a na koniec zajechaliśmy na Jasną Górę, gdzie jednak, z powodu tłumów, nie udało się  odmówić modlitwy przez mikrofon. 

  Tę datę warto zapamiętać: 17 czerwca 2023 roku. Dla członków Ruchu Światło - Życie to 82. rocznica nawrócenia w celi śmierci Franciszka Blachnickiego, dzisiejszego Czcigodnego Sługi Bożego oraz założyciela ruchu oa-zowego. W tym właśnie dniu dokonało się poświęcenie i wmurowanie kamienia węgielnego we fragment muru, wznoszonego na plebanijnym podwórzu Katolickiego Centrum Kultury a zarazem Diecezjalnego Centrum Ruchu Światło - Życie.
   Uroczystość rozpoczęła się od Mszy św., domykającej kolejny rok formacyjny w Ruchu Światło - Życie. Zgromadziła ona licznych przedstawicieli tego Ruchu z naszej archidiecezji, a przewodniczył jej ks. dr hab. Stanisław Adamiak, profesor Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu, rektor tamtejszego seminarium duchownego, a zarazem wicepostulator procesu beatyfikacyjnego Sł. Bożego ks. F. Blachnickiego. (Zastąpił on w ostatniej chwili aktualnego Moderatora Generalnego Ruchu Światło - Życie, ks. Marka Sędka, który przed kilkoma dniami doznał lekkiego udaru mózgu.)
   Msza św. zakończyła się rozesłaniem i błogosławieństwem moderatorów oraz osób odpowiedzialnych za organizację tegorocznych rekolekcji wakacyjnych. Stąd już sama część liturgiczna trwała dłużej niż standardowa Eucharystia. W zwykłych warunkach nastąpiłoby przejście do części drugiej, czyli Agapy, ale tym razem na przygotowanej przy kościele scenie, prezes stowarzyszenia KACK, Jarosław Szydłak przywitał i zaprosił na scenę oficjalnych gości,m. in. wiceprezydent Gdyni, Katarzynę Gruszecką - Spychała, Marcina Horałę, wiceministra funduszy i polityki regionalnej, przedstawiciela Narodowego Instytutu Wolności i innych. Na koniec zabrał głos Metropolita Gdański, abp Tadeusz Wojda. Poświęcił on kamień węgielny, pochodzący (co ciekawe) z rozbiórki starych magazynów portowych w Gdyni. Była to niezwykła cegła, koloru niebieskiego (skojarzenie z maryjnością samo się narzuca), dostarczona wcześniej przez jednego z członków Katolickiego Centrum Kultury. Potem należało już tylko wmurować kapsułę czasu oraz kamień węgielny.
   Agapa przy pięknej pogodzie, w towarzystwie artystów trwała jeszcze długo.

   Wiadomo, że św. Antoni dba o swoich podopiecznych,  dlatego (sobie znanymi sposobami) porusza serca ludzi dobrej woli, by pod jego stopy wrzucali wdowie grosze i nie tylko, które przeznaczone są na wsparcie najuboższych naszych parafian. Środkami tam składanymi dysponują (po równo) PZ Caritas oraz Grupa Charytatywna Samarytanie. Niestety, kilkakrotnie już pojawiali się przy owym Opiekunie ubogich niepowołani zarządcy obcych dóbr (por. 1P 4,15), sobie zabierając to, co miało trafić do biednych. W listopadzie skończyło się to wyrwaniem szuflady tejże skarbony i zdewastowaniem systemu zabezpieczenia skarbony. Przez czas jakiś zastanawialiśmy się, czy w ogóle dokonywać naprawy, skoro dewastacja może się powtórzyć, ale ostatecznie, właśnie w miniony piątek, panowie, którzy wykonali przed laty ten system, naprawili go. Bóg zapłać!

   Przed rokiem, przy codziennym zaangażowaniu jednego z panów oraz co najmniej kilku  innych, zjawiających się do pracy na miarę swoich możliwości, udało się odmalować ściany i sufity w naszej świątyni. Ogromnym wsparciem były wysięgniki koszowe, wypożyczane dla nas kilka razy przez różne osoby oraz naszą parafię w celu łatwiejszego i szybszego sfinalizowania rozpoczętych prac. Przy jednoczesnym zastosowaniu wspomnianego wysięgnika oraz posiadanego przez nas rusztowania, malowanie względnie szybko dobiegło końca. Nawet trudno dostępne miejsca na chórze, udało się takim sposobem odświeżyć. Niestety, nie dało rady pokryć świeżą farbą całego sufitu - nad samymi organami oraz niewielkich fragmentów przylegających doń ścian. Do tego potrzeba było większego 16-metrowego wysięgnika, który - niestety - był w stałym wypożyczeniu. Kiedy zaś wrócił, nie był to zdecydowanie czas na malowanie.
   Dlatego, korzystając z chwilowej dostępności tego sprzętu, w miniony piątek dwaj panowie przetransportowali go do kościoła i natychmiast rozpoczęli malowanie. Nie udało się, oczywiście, wszystkiego zrobić w jedno popołudnie, ale już sobota pozwoliła na dokończenie zamierzonych prac. Teraz możemy mówić, że kościół nasz jest już całkowicie odmalowany. Bóg zapłać!

   Z wielkim mozołem pan konserwator ukończył renowację kolejnej stacji Drogi Krzyżowej do naszej świątyni. Tym razem powróciła stacja IX - Trzeci upadek Pana Jezusa. W odróżnieniu od pozostałych obrazów, ten jest bardzo jasny (i dobrze!). Na szczęście nie był on tak zdewastowany jak inne, ale już kolejne - jak zapowiedział pan konserwator - wymagają o wiele większego nakładu pracy. Dokumentuje to szczegółowo zdjęciami, prezentującymi kolejne etapy odnawiania obrazów. To z kolei jest zapowiedzią wyższych nakładów finansowych na następne dzieła. 

   W Boże Ciało świętowaliśmy nie tylko obecność naszego Pana pośród nas w Najświętszej Eucharystii, ale też dziękowaliśmy Mu za 90 lat istnienia naszej wspólnoty parafialnej. Po sumie o godz. 9.30 wyruszyła procesja z Najświętszym Sakramentem ulicami parafii, aby uwielbiać Tego, od którego wszystko mamy i prosić o błogosławieństwo. Barwna procesja po modlitwie przy czterech ołtarzach, wróciła do kościoła.

   O godz. 14.00 rozpoczęło się pozaliturgiczne świętowanie, co nie oznacza braku odniesienia do Pana Boga. Pani Halina, katechetka z naszej trzynastki, zaprezentowała blisko godzinny występ dzieci przez nią przygotowanych do śpiewu zespołowego jak i solowego, a zakończył go przepięknie wykonany - przez samą panią Halinę - utwór Uwierz Polsko. Na scenie zaprezentował się też gitarzysta, solista Krzysztof Stepańczyk, a niezwykle ciekawym okazał się przygotowany quiz o parafii. Uzupełniły go wspomnienia starszych parafian, którzy przechowują w pamięci rozmaite, ciekawe wydarzenia z minionych lat.

    Występy na scenie stanowią bardzo ważną, ale tylko część zabawy festynowej. Niewątpliwą nowością był Escape Room, przygotowany przez ks. Wojtka i panią Olę, który cieszył się znacznym powodzeniem.

   W okolicach wieży rozlokowano strefę dla dzieci z przeróżnymi atrakcjami dla najmłodszych. Oczywiście udział w poszczególnych konkurencjach nie mógł obejść się bez nagród.   Największym powodzeniem - jak zwykle - cieszył się konkurs fantowy, z wieloma nagrodami, z których największymi były vouchery do centrum Riviera, o wartości 700, 500 i 300 zł. Obok niej stał namiot ze starociami, tzw. Pchli targ, gdzie można było nabyć przeróżne przedmioty od sztućców i małych naczyń po sanki i rower. W tym samym namiocie ulokowano również antykwariat z licznymi, atrakcyjnymi pozycjami książkowymi oraz publikacją na temat pisarskiej działalności pochodzącego z naszej parafii ks. bpa Jana Bernarda Szlagi (wciąż jeszcze dostępną). Naprzeciwko owych trzech stoisk po stronie północnej ustawiono pięć dużych tablic, tworzących ponad trzystuzdjęciowy album, dokumentujący dawne i obecne dzieje wspólnoty.

   Od strony południowo - wschodniej ustawiono stoiska tzw. małej gastronomii z ciastami, deserami, owocami, napojami i watą cukrową. Można tam było posilić się kiełbaskami z grilla, pysznym bigosem czy zupą. Były też gofry i chleb ze smalcem i ogórkiem.

   Po drugiej stronie ulicy, na terenie przylebanijnym, pod przestawioną niedawno wiatą, mieściła się strzelnica, która również cieszyła się sporym powodzeniem.

   Jako że festyn odbywał się w związku z 90-leciem istnienia naszej parafii, nie mogło obyć się bez urodzinowego tortu. Był, a jakże! Dostępny dla wszystkich. Choć w małych kawałkach, ale przepyszny.

   Pod koniec wspólnej zabawy odbyła się licytacja różnych przedmiotów, od ciasta p. Alicji poprzez koszulki sportowców, artystycznie wykonane figurki, po książki ofiarowane przez prezydenta Szczurka i voucher do restauracji K5.

   Wysiłek całego zespołu organizatorów festynu w połączeniu z radosną ofiarnością przybyłych uczestników i sponsorów, zaowocował kwotą 15 559,07 zł, która zasili - jak zwykle - budżet letnich wyjazdów i zimowych ferii dla dzieci z naszej parafii.

   Ogromnie wdzięczni jesteśmy przede wszystkim Panu Bogu za piękną pogodę w tym dniu. Dziękujemy serdecznie całemu zespołowi organizacyjnemu za długie przygotowania, poszukiwanie sponsorów, wolontariuszy, za wypożyczenie namiotów i ustawienie ich wokół kościoła, za rozstawienie stołów, stolików i krzeseł. Stowarzyszeniu KACK dziękujemy za użyczenie sceny, nagłośnienia i wspomnianych krzeseł. Bóg zapłać za doprowadzenie elektryczności do poszczególnych stanowisk i zaangażowanie odpowiedzialnych za nie. Niech Pan Bóg wynagrodzi wszystkim darczyńcom ciast, fantów, książek, przedmiotów z pchlego targu, napojów, ciasta gofrowego, deserów, bigosu i zupy oraz wszystkich, którzy radośnie posługiwali na powierzonych sobie odcinkach, a w szczególny sposób młodzieży i radosnym harcerkom.

   Może termin był nieco chybiony, choć założenie jak najbardziej właściwe: uczcić Matkę w dniu matki.
   Z inspiracji ks. Wojciecha pan Artur Guza, nasza Pani Ola oraz kilkunastu śpiewaków z Chwarzna i Kacka, dostarczyło ogromu przeżyć duchowych tego wieczora w naszej świątyni. Przepiękne, wielogłosowe brzmienie Akatystu, poruszyło serca pięćdziesiątki osób zebranych na tym wydarzeniu. Wydaje się więc koniecznością powtórzenie go. Wszystkim zaś artystom składamy serdeczne Bóg zapłać.

   Sprawna, zwarta i zawsze gotowa ekipa - to zwykle ci sami panowie, którzy sami dostrzegają potrzebę, umawiają się i działają. Tak też było w miniony piątek i sobotę: najpierw koszenie trawy przy kościele i plebanii, a potem uprzątnięcie trawników, pozbieranie suchych gałęzi tam zalegających i delikatne podcięcie grożących oderwaniem się od drzew. Do tego również przywiezienie wywrotki czarnej ziemi - dzięki uprzejmości jednego z naszych parafian, który już po raz kolejny posłużył nam swoją ciężarówką, która na co dzień stanowi dla niego źródło zarobku. Wszystkim zaangażowanym w powyższe prace składamy serdeczne Bóg zapłać.

   Co prawda, we czwartek znów spotkają się osoby,   zaangażowane w przygotowanie kolejnego festynu parafialnego, ale pewne ustalenia zapadły już poprzednio i część zadań została zrealizowana przez odpowiedzialnych za poszczególne stanowiska festnynowe. Zgromadzono już sporo fantów na loterię, zamówiono odpowiednią ilość kiełbasek, napojów, naczyń jednorazowych itd. Grupa organizująca zabawy dla dzieci zdołała już zaopatrzyć się w odpowiedni sprzęty oraz drobne nagrody za udział w zawodach i zabawach.
   To jednak jeszcze nie wszystko. Czwartkowe spotkanie odpowie zapewne na szereg pytań, dotyczących chociażby ilości zgłoszonych ciast do kącika gastronomicznego, brakującej części bigosu, smalcu, ogórków, gofrów i tego, do czego zdołaliśmy się już przyzwyczaić podczas poprzednich festynów. Ten jednak musi być nieco inny, ponieważ jest to uroczystość związana z dziewięćdziesięcioleciem naszej wspólnoty. Dlatego przewidziana została między innymi wystawa zdjęć, ilustrujących rozmaite działania w naszej wspólnocie - zarówno te o charakterze duszpasterskim jak i czysto przyziemnym, materialnym. Podczas festynu będzie też okazja do podzielenia się wspomnieniami z minionych lat, a zwłaszcza tych działań, które ożywiały naszą wspólnotę.
   Jeśli wśród czytelników niniejszej gazetki znajdzie się ktoś z innymi pomysłami, a przede wszystkim chęcią do działania - zapraszamy we czwartek.

   Dzięki zaangażowaniu i znajomościom jednej z naszych parafianek, pracującej w branży budowlanej, udało się znaleźć wykonawcę dodatkowych okien, które zamontowane zostały w minioną środę na witrażach w prezbiterium. Są to okna trzyszybowe, zupełnie nieporównywalne, pod względem właściwości izolacyjnych, do płyt z poliwęglanu. Dlatego tamte zostały zdemontowane, a zawisły nowe... Za oba okna zapłaciliśmy 7 tys. zł, co daje wyobrażenie kwoty, jaka potrzebna będzie na wymianę poliwęglanów z pozostałych okien na dobrze izolujące szklane płyty.